Wat ik vaak deed was het volgende. Er schoot een gedachte door mijn hoofd, altijd een negatieve gedachte, dat er iets zou gebeuren, bijvoorbeeld een ruzie met iemand. En dan ontspon zich gelijk een heel verhaal in mijn hoofd. Ik zou op die en die manier reageren, dan zou de ander zus en zo doen, er zou x gebeuren, enzovoorts. Wat al die scenario’s gemeen hadden, was dat het om een negatieve gebeurtenis ging, en dat ik altijd de verliezende partij was. En dat ik het meestal niet meer kon stoppen. Na afloop had ik dan een slecht gevoel, over mezelf, over anderen, over de situatie, en dat bleef dan best lang hangen. Zo kon ik al geïrriteerd of somber zijn voordat er überhaupt iets was gebeurd, omdat er in mijn hoofd al van alles was gebeurd.