Oké, crisis overleefd! Het ging wel weer. Het ging niet goed, maar ik was niet in accuut gevaar. Ik snapte het gevoel van die woensdag zelf ook niet echt, maar was blij dat ik het niet meer had. Op zaterdag kreeg ik post van de instelling waar ik naar verwezen was, ze nodigden me uit voor een intake- gesprek. Toen ik half september werd aangemeld stond er op de website dat de wachttijd voor de intake ongeveer 14 weken was, en dat daarna de wachttijd voor behandeling nog eens 10 weken was. In de brief werd ik uitgenodigd om eind februari langs te komen. Fucking 5 maanden na aanmelding?! Tegen die tijd was ik een jaar verder! En dan nog geen behandeling in zicht. Dit maakte me zacht gezegd héél onrustig! Op maandag kon ik me er niet toe zetten om de huisarts te bellen. Op dinsdag belde ik, ze hadden pas op vrijdag plek voor me, maar ik kon woensdag bellen voor een spoedplek op die dag. Woensdagochtend gebeld, tegen tienen kon ik terecht. Tegen al mijn principes in gelijk gevraagd om antidepressiva. De huisarts was het met me eens. Sertraline, en voor de eerste 10 dagen ook Oxazepam erbij. Woensdag 17 oktober begon ik na 9,5 jaar weer met antidepressiva.