En plotseling was daar de depressie in volle hevigheid! Het was woensdagavond, ik was alleen thuis, en alles werd zwart. Diep zwart, inktzwart. Zo’n plotselinge omschakeling had ik nog niet eerder meegemaakt, en het hield ook niet op. Na een uur of anderhalf/twee hield ik het niet meer uit. Op dat moment schoot door mijn hoofd dat ik wel eens had gelezen dat mensen die zichzelf sneden dat deden omdat het ze – al was het maar voor even – rust gaf. Op het moment dat ik bij het messenblok stond en een mes wilde pakken bedacht ik me dat ik nu echt hulp nodig had, en wel snel. De telefoon gepakt en gebeld met 113, al duurde het even voor ik doorhad dat je dan dus niet 113 kunt bellen, maar dat het nummer 0900-0113 is. Ik kreeg een bandje. Toen ik na 10 minuten nog steeds in de wacht hing, heb ik maar opgehangen. Later toch weer gebeld, na 5 minuten in de wacht weer opgehangen. Derde keer gebeld, na 5 minuten in de wacht weer opgehangen. Omdat ik het gevoel had dat ik echt even iemand moest spreken het nog een vierde keer geprobeerd. Bandje. Na 10 minuten was de accu van de draadloze telefoon leeg. Huilend een fles wijn gedronken. Slapen.